Słodyczowy narkoman.

Cześć. 

Ta notka kosztowała mnie dużo odwagi by ją opublikować, przyznać się do czegoś z czym mam/miałam problem.

Od lat zmagam się z walką z nadmiarem kilogramów, niektóre spowodowane chorobą, niektóre lenistwem a niektóre największym uzależnieniem jakie posiadam.

Cukier. Słodycze. Czekoladki. Batoniki itp.

I nie, nie pizze, nie kebaby, nie nadmierna ilość węglowodanów a cukier.

Od lat jestem cukrowym narkomanem i dopiero nie dawno przyznałam się publicznie mojemu mężowi. Przyznałam się bo już zaczęło mnie to przerastać. Ale najpierw siadłam na ogródku, i zrobiłam rachunek sumienia sama ze sobą.

Słodkości doprowadziły mnie do obsesji, do takiej obsesji że potrafiłam wstać o 3:00 w nocy i szukać czegoś słodkiego bo inaczej bym umarła. Serio.

Ciągle w mojej głowie pojawiał się głos "No zjedz coś słodkiego" "Jak nie zjesz czegoś słodkiego to umrzesz" "Dlaczego masz się szykanować bez zjedzenia czegoś słodkiego?"

Odkąd głos w mojej głowie zaczął się nasilać zaczęłam się bać własnych myśli.

Odkąd podjęłam wyzwanie wzięcia się za siebie trzymałam się z daleka od słodyczy.

Nie kupowałam, nie kupowałam dziecku, starałam się trzymać od nich z daleka.

Zamiast tego, jadłam więcej owoców, piłam więcej wody a chęci na słodkie po jakimś czasie zanikły.

Powoli dochodziłam do celu który sobie kiedyś wyznaczyłam i nagle bah! 

Zaczynam pracować na nocki, maszyny z batonami stoją sobie i patrzą na Ciebie w stylu 

"WRZUĆ MONETĘ I ZJEDZ MNIE!"

i tu się zaczęło. Od nowa.

Jedna nocka jeden batonik, druga nocka jakieś ciasteczka i tak z górki. Na szczęście się opanowałam i z trzech nocek tylko na jednej pozwalałam sobie na coś ekstra.

Moją wymówką było "Ah, pracuje 12h potem w południę pójdę na siłkę i spalę"

I tak się bujałam.

Aż nagle zaszłam w ciążę. Pracowałam fizycznie dalej ale z polecenia położnej musiałam przestać ćwiczyć (problemy z miednicą).

Nadszedł dzień kiedy zostałam zwolniona z pracy, niesprawiedliwie...I wtedy zaczęło się okrężne koło.

Wpadłam w depresję, codziennie płakałam,miałam się za najgorszego i najbardziej chujowego człowieka na świecie. No jak mnie mogli zwolnić?!

Wtedy moim najlepszym kompanem były słodycze. Potrafiłam w ciągu dnia zjeść dwa pączki i jeszcze coś wpadło po drodze. Tłumaczyłam się cały czas że po ciąży zrzuce, raz zrzuciłam drugi raz też się uda.

Dzień po porodzie ważyłam parę kilo więcej niż przed zajściem w ciąże. Byłam mega szczęśliwa.

Już pod koniec ciąży z zalecenia lekarza jadłam coraz większe posiłki by zwiększyć masę dzięciątka wiążąc to z przytyciem 20kg w ciąży.

Słuchająć położnej i health visitor zgodziłam się na implant antykoncepcyjny.

Powoli dochodziłam do siebie po ciężkim porodzie, po ciężkim połogu, jadłam coraz zdrowiej, chodziłam na dłuższe spacery i czekałam aż lekarz da mi zielone światło na ćwiczenia.

I tu się zaczęły schody. Naglę zaczęłam tyć, nogi jak salceson, brzuch jak u ciężarnej, czułam się ociążała, zmęczona, czułam się okropnie. Wraz z implantem dostałam 20kg ekstra w gratisie.

Przeszłam załamanie nerwowe, i kto obok mnie był? A no słodycze.

Ciasteczka,lody,batoniki, słodkie bułki itp. 

Były moimi pocieszycielami, w głowie słyszałam "Zjedz coś słodkiego i tak jesteś gruba" "Jesteś otyła świnia, zjedz coś słodkiego będzie Ci lepiej" i tak non stop.

Z dość ładnej figury moje ciało wróciło prawie do tego od czego zaczynałam pare lat temu.

Załamałam się, przepłakałam pół nocy i następnego ranka powiedziałam dość.

Przecież niedługo dostane jakiejś psychozy od myślenia o słodyczach.

Przeliczyłam na szybko ile pieniędzy tygodniowo wydaję na słodycze, olaboga złapalibyście się za głowę bo przecież zamiast zjeść coś normalnego na szybkiego jadłam batona+bułke i kubeł kawy i tak żyłam przez pewien okres czasu.

Postaowiłam się wziąść za siebie, za ten akuratnio problem, bo to jest duży problem, i z tego nie zdajemy sobię sprawy dopóki na trzeźwo nie przemyślimy ile pieniędzy na to tracimy i jakie korzyści nam daje. Dużo pieniędzy i zero korzyści. Chwilowa przyjemność i dodatkowe kilogramy.

Od jakiegoś czasu zmotywowałam się by nie jeść niczego słodkiego, codziennie zapisuję sobie dokładnie czy zjadłam czy nie, a każde pomyślenie o słodkim zapijam wodą, plus wartość tego co bym chciała zjeść wrzucam do skarbonki.

Odkąd wydrukowałam sobię grafikę i mam ją przyklejoną na ścianie i widzę plusy czuję się jeszcze bardziej zmotywowana do tego by nie jeść nic słodkiego bo prawde mówiąć nic dobrego mi one nie dają. Nigdzie się również o tym nie chwaliłam, również mojemu mężowi nic nie wspominałam, dopiero kiedy zakończyłam parę tygodni bez słodyczy pochwaliłam się rezultatem. 

Bardzo duża część społeczeństwa ma problem z pożeraniem znaczącej ilości słodyczy. Dużo moich znajomych, wiele kobiet w grupach pisze że ma z tym problem i nie potrafi sobie z tym poradzić. 

STOP.

Przystopujcie, sprawdźcie tak naprawdę czy macie mały czy duży problem, zróbcie rachunek sumienia, podliczcie ile wydajecie na słodycze. 

Nadmiar cukru wywiera śilny negatywny efekt na Nasz mózg, powoduje senność, zaniki pamięci, wprowadza Nas w stres lub depresję. Powoduje ubytki w zębach oraz przyrost wagi oraz zwiększa Naszą tkanę tłuszczową, tłumi również Naszą odporność immunoligiczną.

A teraz zastanów się czy to wszystko jest warte chwili przyjemności?

Wiele lat mineło nim doszłam do punktu gdzie zobaczyłam że cukier uzależnia. Dość długą drogę przebyłam by uwolnić się od głupkowatych myśli na temat zjedzenia batonika. Sporo kasy mnie kosztowała chwilowa przyjemność gdzie tak naprawdę mogłam wydać te pieniądze całkiem inaczej.

Jeszcze na sam koniec z przyjemnością chcę Was zaprosić do mojej grupy na FB

SADŁO PRECZ!

Gdzie znajdziecie pomoc w gubieniu zbędnych kilogramów i oczywiście wsparcie w wyjściu z nałogu cukrowego.

Nie wiem jak Ty ale ja...Jestem z siebie dumna!

**wszystkie obraźliwe komentarze będą usuwane**